*

یادم هست دو سه سال پیش بود. یکی از بچه‌ها که آن موقع‌ها خیلی دوست بودیم و حالا فقط در حدِ لایکِ هم در اینستاگرامیم، زبانِ تندی داشت. زبانِ همیشه تندِ خودش و همین دلیل شد تا دور شوم تا کمتر مشوش شوم. سرِ سرما و گرما همیشه دشمنِ هم بودیم. یکی از عکس‌های اینستاگرام بود که زودهنگام سراغِ کرسی رفته‌بودم و آمده‌بود و تیکه‌ای انداخته‌ بود. به خودم قول داده‌بودم باید دیگر جوابش را بدهم. خاطرم هست که کامنتش را که خواندم، عصبانی شدم، خواستم جوابش را بدهم و مثل همیشه ساکت نباشم، طپش قلبم آن قدر محسوس بالا رفت که همان‌موقع با اپلیکیشن مخصوص اندازه گرفتم و حدودا سه برابر مقدار مجاز شده‌بود. از خودم بدم آمد. هنوز هم بدم می‌آید. از اینکه چرا باید وقتِ حق‌ام را گرفتن و جواب دادن از کوچک و بزرگ و مرد و زن که فرقی ندارد، این چنین ضربان قلبم برود بالا. مگر قاتل‌شان هستم. اتفاقا همین دیشب هم همین‌طور شد. هم‌اتاقیِ اهوازی‌ام بی‌هیچ اخلاقِ بدی است. آدمِ گرم و مهربانی است. اما همان‌طور که در پست قبل‌ترها گفتم سرشار از انرژی. این هم خوب است. آدم‌ها باید انرژیک باشند. اما چیزی که من را دیگر تا مرز عصبی‌شدن برده‌است و ترم پیش هم همین بود، اینکه آدمِ روبرو متوجه نباشد که تو کار داری. حرف بزند. حرف بزند. حرف بزند. حتی هیـــــچ پاسخ و همراهی از تو نبیند و باز حرف بزند. مگر میشود؟ مگر میشود به صورتِ آدم مقابل نگاه نکرد و حدس نزد که طرف دوست‌دارد گوش کند یا نه؟ مگر همین کافیست که دو گوش پیداکنیم و برای سرگرم‌کردن خودمان به درکِ طرف مقابل بگوییم و حرف بزنیم؟ القصه چند روزی بود که کمرنگ ظریف اشاره‌هایی کردم. اما هیچ‌جوره متوجه نبود. دیشب تمام عیار کار داشتم. تمام عیار سرم توی لپ‌تاپم بود. بعد داشتم کلمه‌ی زبان می‌خواندم در گوشی‌ام. حرف می‌زد و فقط می‌گفتم هوم! هوم! هوم! تا یکباره تصویری نشانم داد و گفتم هوم! گفت مرسی از این همه هیجان و انرژی! عصبی شدم. از اینکه خب دوستِ عزیز من شاید نخواهم رک بگویم بس است تو خودت بفهم. حالا تیکه هم میندازی؟ اما دیگر طاقت نداشتم و گفتم من دارم زبان می‌خوانم و تو هی صدایم می‌زنی. گفت نفهمیدم کار داری. گفتم طبیعتا باید از صورت من و ری‌اکشن من متوجه باشی! و این دو جمله ساده مگر چیست؟ اما قلب من آن‌قدر وحشتناک و تند می‌زد که دوست‌داشتم سریع بحث تمام شود و الا با آن ضربان قلب من به روی ویبره‌ی صدا می‌رفتم و دوست‌نداشتم متوجه شود. گفتیم و ماجرا هم تمام شد. اما دوباره از خودم بدم آمد. از این همه ضعفِ لعنتی. یادم هست همیشه میم می‌گفت تو فقط جلویِ ما غلدر(قلدر) هستی و بیرون هیچ. حالا شده خودشان+ داوود. و دیگران هیچ. جلوی این‌ها ساده می‌توانم رها کنم خودم را. حتی جبرانِ این یکی را پیشِ آن یکی و آن یکی را پیشِ این یکی. اما ماجرا غلط است. کلِ ماجرا غلط است. هیچ کجای این ماجرا درست نیست. باز یادم هست چهار سال پیش این ها بود که در کارشناسیِ برق منفور، از همکلاسیِ جنوبی‌ام سرِ کلاسِ آزمایشگاه توگوشی خوردم! به همین شیکی. سرِ اینکه گفتم از استاد انقدر نپرس نمره‌مان کم می‌شود. او هم خواباند توی صورتم. و من در جوابش هیچچچچچ نگفتم. نتوانستم و حتی آن موقع هم ضربانم قلبم بالا رفته‌بود. وقتی به مامان گفتم همکلاسی توی گوشم زده‌است مامان یک آخیش ظریف گفت. با این منظور که بفهم باید بیرون جواب آدم‌ها را بدهی نه داخل خانه! و من از این حرف گاها ناراحت‌تر شدم تا آن چکِ محکمِ همکلاسی.

**

همه‌ی این‌ها درس است. درست. اما احساس می‌کنم تمام درس‌ها دارد تلنبار می‌شود. من یک جایی نشسته‌ام. درس می‌گیرم و از جماعت دورتر می‌شود. یعنی جوابم از درس‌ها این است که خوب دور شو. دورباش. یک کارت قرمز گرفته ام دستم و تا جایی که بتوان نشان میدهم و نزدیک نمیشوم. جاهایی هم که تعارف گندیده من را نزدیک میکند سراسر عذاب و رنج است درونم. دیشب به داوود می‌گفتم تعاملِ نزدیک یعنی راحتی؟ وقتی نمی‌شود در نزدیکی راحت بود پس چرا تعاملِ نزدیک؟ و تعارضات شروع می‌شود. اینکه من عاشقِ تنهایی باشم. حق بدهم به خودم که تنها باشم تا آرام باشم. و بگویند همه چرا تنهایی؟ تعامل خوب است فلان است. اما وقتی توی تعامل(منظور نزدیک است) نمی‌شود راحت بود و رک بود و حداقل من هیچ نمی‌توانم و به آسیبِ خودم و خشم و آسیبِ دیگری می‌انجامد چرا تعامل؟ به جایی رسیده‌ام که دوست‌دارم فقط آدم‌ها را بیرون ببینم. بیرونِ اتاق. بیرونِ خانه. ایرانیزه‌ی ماجرا این می‌شود که آدم‌ها تا حدِ مانتو‌پوشیدن‌ات باشند. آدم ها را فقط تا حد مانتو میتوانم تحمل کنم به امید اینکه بروم به اتاق یا خانه برسم و نباشند دیگر. تا روزی دیگر و تعامل سردی دور. و جز خانواده و داوود نمی‌خواهم کسی جلوتر بیاید. اینکه من تحمل‌ام کم شده‌است طبیعی است اما آدم‌های ناملاحظه‌گر یا آدمهای اصلا ملحظه گر اما ناجور با من سراسر اطرافم را پوشیده‌اند. و همه‌ی این‌ها کافی است تا من هر روز دستم را روی قلبم بگذارم و پوستش را کلفت‌تر ببینم و اندوهگین‌تر شوم. مثل آنکه رویِ شاخه‌ی نازکِ درختی دست بکشی و ببینی دارد کلفت می‌شود و کلفتی هیچ توی قاموس آن نباشد.

***

به داوود پیام می‌دهم. که نمی‌دانم. شاید دو سال قبل. شاید سه سال قبل. جایی کشته‌شده‌ام. و من بی‌خبرم. همان موقع که گروه‌های دوستی داشتیم و پاشید و هنوز ریشه‌های زیرخاکی‌اش هست. مثلا ن.ن عکاسِ مشهدی که با ش دوست شده‌است تازه و قبلا زیاد محل من می‌داد و حالا نه. و این یعنی هنوز ریشه‌ها هست. یا فلان ماجرا. فلان کس. آدم‌هایی که تکیه کردی و اشتباهی با تمامِ وجودت. و همین: اشتباهی. و آن موقع خودت را پوست کلفت نشان دادی و گفتی به‌درک. یعنی تمام عمر گفتی به‌درک. اما حالا نگاه می‌کنی میبینی به ازای تمامِ این به‌درک‌ها تو هی پوست کلفت‌تر شدی و ریشه‌ی قلبت را خشکاندی. احساس آن موقع‌ها قبرش کنده‌شده بوده. و تو فقط با آخرین حجمِ بنزینِ باقی‌مانده از قلبِ سرشار از عشق و احساس‌ات به چند سال جلوتر خودت را رساندی. و حالا جایی هستی که حس می‌کنی قلبت به پمپاژ شدیدی نیاز دارد. و بیرون جهان بنزین زیاد است. داوود و احساسش کافی است برای این پمپاژ شدن. اما کارتِ سوختم را گم کردم. دوست دارم وحشتناک خوشحال شوم. و انگار نمودارم ماکزیممش از حدی بالاتر نمی‌رود. و هرچقدر پمپاژ کنند ورودی من اندک است. و این نه حق ِ من است و نه حقِ آدم‌های با حسِ نابی که من را مراقب‌اند. دروغ نیست که بگویم من کلماتِ احساسی‌ام را سخت می‌گویم. چون باید از میانِ ریشه‌های خشکی بیایند و میانه‌ی راه جلدشان خَش می‌خورد. و خودم هم میفهمم فیک است. دیروز داشتم فکرمی‌کردم چقدر مدت است که نامه ننوشته‌ام. نامه‌ی طولانیِ از خود. برای کسی. دوستی. آشنایی. دیدم چون حوصله‌ی فیک‌بودن ندارم. اصلا یک لایه‌ی ضخیم است بینِ من و دیگران. و حسِ من فقط به اشیا هنوز دست‌نخورده باقی‌مانده است. و نهایتا نامه‌ام زبانی شوخی نوشتم برای خرمالو.

داوود می‌گوید کاش برویم جایی که بلد باشند ریشه‌های خشک را بکشند بیرون. زندگیِ ما ارزشش را دارد. می‌گویم دارد. زیاد هم دارد. اما سراِغِ جایی برای بیرون کشیدنش را ندارم. یا  کسی چه می داند ما از چه حرف می زنیم. میگوید انقدر نگو کسی دیگران. این واژه ها را حذف کن از خودت. خودت باش. تصمیم بگیر انجام بده. می گویم بی خیال. من 25 سال را تمیز همینم. اسپرانتو نخواه یکباره وسطِ فارسی حرف زدن. می‌گوید به‌درکِ هرکس و هرچیز که بخواهد مانع باشد...

****

با داوود داشتیم تعداد روزهایی که باهم بودیم را می‌شماردیم. باهم بودن. یعنی دقیقا با هم بودن. دو بودن. خنده‌مان گرفت از بس کم بود. درواقع حالم بهم خورد. از بس کم بود. اینکه مثلا به ازای هر 300 روز 100 روز در کنار هم بودیم. اما به ازای هر 300 روز روی هم 20 روز هم تنهایِ تنهاِ تنهاِ باهم نبودیم. و خاطراتِ خوب‌مان دقیقا برمی‌گردد به همان روزهایی که فقط خودمان بودیم. و چقدر حواشی و حرف و دغدغه کم است وقتی فقط خودمانیم. اینکه هردویمان عاشق اینیم که در خانه باشیم. در خانه‌مان نور باشد. تلویزیون‌مان خاموش بود. صدای موسیقی و آهنگی به راه باشد. و هرکدام کار خودمان را بکنیم. همینِ کارِ خودکردن، اما در سکوت و در حضورِ هم اوج خواسته‌ی ماست. که تا حالا سهم‌مان به 20 هم نرسیده. اما به داوود گفتم خبرخوشی است. چرا که بعدا سراسر همین است دیگر. و خوب فکرکردم. دیدم همیشه باید یک چیزی نباشد. تا وقتی شد و به آن رسیدی خوشحال شوی. رسیدن آدم را به اوج می‌رساند. و خیلی دور نیست که به آن برسیم. همین که خودمان باشیم. هرچند خوزستانی‌ها خیلی به خود بودن اعتقاد ندارند. به اینکه بگذارند خودت باشی. و جایی برایشان در فرهنگ اینگونه معنا کرده‌اند که مهربانی یعنی همیشه همیشه همیشه باهم بودن یا به تعبیر من در هم لولیدن. و من از این فرهنگ عاصی می‌شوم. مهربانی برای من یعنی بگذارید خودم باشم. حتی اگر از گرسنگی و تشنگی و بی‌لباسی مردم. بگذارید به تنهایی‌ام بها دهم. چیزی که داوود چقدر خوب زود فهمید. و خودش هم خواهانش هست و از آن به دور است و مشتاق رسیدنش است.

زیاد حرف زدم. اما خوب بود. اگر اینجا به قولِ میم بزرگ امن باشد و خانه خود...

بقولی: تنهایی تان پُربها